Liefde is puur persoonlijke keuze

Staan we aan de vooravond van een omwenteling op het vlak van liefde en seksualiteit? Hebben mensen straks meerdere liefdesrelaties met verschillende mensen, niet ná maar náást elkaar? Of zit er alweer 'klad' in de polyamorie en blijft alles bij het 'oude' - of we dat nu mono-amorie (een leven lang bij dezelfde partner) of seriële mono-amorie (partners die elkaar opvolgen in de tijd) noemen?

Door polyamorie dreigt de liefde politiek te worden, aldus Stephan Sanders in zijn column in de Volkskrant (27/07). Maar hij politiseert zelf, door op een trend te wijzen en in het contra-kamp plaats te nemen. Verwacht geen vooruitgang op het gebied van de liefde, aldus Sanders, en laat u vooral niets voorschrijven door de vrijgevochten seksuele partij.

Het lijkt wel of de geschiedenis zich herhaalt. In de jaren zestig en zeventig ontstond er een revolutionaire beweging die opriep tot seksuele bevrijding van allen. Protest lag toen voor de hand, gezien de opgelegde structuur van man-vrouw-in-huwelijkse-binding. Je kunt je evenwel afvragen welke reden er tegenwoordig bestaat voor politieke strijd. Immers, de kerk schrijft mensen niet langer voor wat er wel en niet mag tussen de lakens. En de meeste vrouwen verdienen hun eigen brood, zonder afhankelijk te zijn van de man.

Dankzij deze ontwikkelingen hebben liefde en seksualiteit kunnen uitgroeien tot puur persoonlijke keuzes. Het lijkt mij een voorrecht dat huidige generaties deze individuele vrijheid hebben. Sanders denkt zelf weliswaar dat de polyamorie een hoop 'werk en geregel is' - maar doe dan niet alsof dat voor iedereen zou gelden.