Dat is ten minste wat Jeroen Loeffen, oprichter van Villa Koopzicht, bepleit. Hij ontwikkelde vanaf 2001 een communicatiemodel dat sterk leunt op de huidige generatie sociale media, maar daar op een aantal fundamentele punten van afwijkt. Zo hoef je op zijn platforms geen profiel aan te maken, zoals op Facebook, Twitter en de meeste internetfora. Je bent, om te kunnen deelnemen, niet eens verplicht om je identiteit bloot te geven. Volgens Loeffen gaat door deze werkwijze alle aandacht uit naar de inhoud, in plaats van naar de vorm. Het draait weer om wat er gezegd wordt, niet door wie. Het gevolg: mensen zullen zich veiliger voelen om te reageren.
Echt revolutionair zijn Loeffens sociale netwerken niet. Neem Niet voor mezelf alleen, van de Nederlandse mantelzorg, dat onlangs een speciale erkenning kreeg van de Verenigde Naties. Het netwerk doet, in zijn informele structuur en uiterlijk, denken aan een combinatie van een wiki en het discussie- en dialoogforum. Klinkt bekend? Precies, uit het Web 1.0-tijdperk.
Toch zijn er nog maar weinig organisaties die het aandurven op deze manier te communiceren. Bedrijfsleven en overheid neigen naar een top-down aanpak, zijn niet gewend te luisteren en vrezen een stortvloed aan kritiek, die dan natuurlijk door iedereen kan worden gelezen.
Maar: je bent er als dienstverlenende organisatie voor de ander. Dat geldt ook voor Stichting Lezen. Wij zouden in zo'n netwerk aan boekenvakkers, docenten en bibliothecarissen kunnen vragen welke activiteiten zij graag georganiseerd zouden zien in het Jaar van het Voorlezen. Maar ook hoe spannende boeken inzet kunnen worden van een campagne, of hoe we de Dioraphte Jongerenliteratuurprijs nog beter onder de aandacht kunnen brengen. Ook kunnen we een rechtstreekse dialoog opstarten met het brede publiek. Hoe belangrijk vinden zij het (literaire) lezen? Welke gevolgen denken zij dat de digitalisering met zich meebrengt? Wat zijn hun eigen ervaringen met e-boeken?
Al gaat Loeffen in tegen de gevestigde orde - Facebook geeft zich weinig rekenschap van de gebruiker - zijn presentatie was een mooie samenballing van de 23 dingen. Al die nieuwe communicatiemiddelen moeten immers leiden tot een directer, regelmatiger en kwalitatief hoogstaander contact met de buitenwereld.
Stichting Lezen is er klaar voor - klaargestoomd door deze cursus. Maar intern kan er nog het een en ander veranderen. We trappen nog vaak op de rem. Geen idee hoe dat komt. Wel vermoedens. Het kan het gevoel zijn elk wiel zelf te moeten uitvinden. Maar ook een angst voor de kwetsbaarheid die meer openheid met zich meebrengt. En onervarenheid, omdat we ons als derdelijnsorganisatie traditiegetrouw onzichtbaarder opstellen dan bijvoorbeeld het alom aanwezige CPNB.
Het begin is gemaakt - op naar de verdere uitwerking!
De vraag is of je nog een keuze hebt als bedrijf. Mensen praten over je en dan kan je dat maar beter monitoren, beluisteren op acteren. Bedrijven die dat ontkennen, stoppen hun kop in het zand en ontkennen het effect van sociale media. Tenzij je geen maatschappelijk belang hebt en mensen niet over je praten, klagen of je gratis advies geven. Dan is het de vraag natuurlijk wat je bestaansrecht is.
BeantwoordenVerwijderenWat betreft Loeffen's netwerk is het nog de vraag of mensen zich veiliger voelen. Mensen wanen zich vaak nu al anoniem en gerechtigd alles maar te roepen waar ze zin in hebben. Nu ben je traceerbaar via een profiel of account. In Loeffen's systeem kan je volledig anoniem opereren. In een ideale wereld zou het dan inderdaad om de inhoud gaan.